تأثیر سختی میله های داول در عملکرد درز روسازیهای بتنی

در روسازیهای بتنی، به منظور انتقال بار و جلوگیری از پلکانی شدن درز، به میله داول نیاز است. معمولترین داولهای مورد استفاده برای این منظور، داول فولادی بـا پوشش اپوکسی با قطر بین 25 تا 38 میلیمتر به منظور دوام در برابر خوردگی است. لیکن خوردگی این نوع داول در طول عمر روسازی، باعث شکست بتن در اطراف داول و در نتیجه شل شدن داول خواهد شد. در این مقاله استفاده از میله های پلیمری (gfrp)1 به عنوان ابزار انتقال نـیرو و جایگزینی برای داولهای فولادی بررسی و مطالعه آزمایشگاهی شده است. نتایج به دست آمده نشانگر ضعف نیروی چسبندگی داولهای gfrp در مقایسه با داولهای فولادی با بتن در ابتدای بارگذاری است. اما نتایج نشان می دهد که پس از زایل شدن چسبندگی، نرخ کاهش نیروی چسبندگی و افزایش تغییر مکان در میلگردهای فولادی به مراتب بیش از gfrp است. از طرف دیگر به دلیل یکسان بودن ضریب الاسـتیسیته gfrp و بتن، تنش جزیی در سطح مشترک این دو نوع مصالح ایجاد می شود. در نتیجه به دلیل عدم وقوع پدیده خستگی، ترکهای ناشی از خستگی نیز به وقوع نخواهد پیوست.